บทที่ 364

เมิ่งเยียนเงียบมาตลอด

เขารู้สึกผิดอยู่ในใจ เดินเข้ามาแล้วปิดประตูห้องนอน ถามเธออย่างอ่อนโยนว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”

เมิ่งเยียนจ้องมองเขาเขม็ง

สักพักใหญ่ เธอพูดเรียบๆ ว่า “เหมือนคุณนั่นแหละ ฉันก็ยังไม่ได้นอน”

แสร้งทำต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

เฉียวสือเยี่ยนเดินไปนั่งลงที่โซฟา เขาหยิบกล่องเครื่องประดับราคาแพ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ